1.4 HIV και γήρανση | Μεγαλώνοντας με τον HIV

Η διαδικασία της γήρανσης σε οροθετικά άτομα, είτε αυτά ακολουθούν μακροχρόνια αντιρετροϊκή αγωγή είτε όχι, δεν έχει κατανοηθεί ακόμα πλήρως. Η λοίμωξη με HIV κάνει το μήκος των τελομερών να μικραίνει πολύ πιο γρήγορα. Το γεγονός αυτό προδιαθέτει τα οροθετικά άτομα σε πρόωρη γήρανση.

Στο ανοσοποιητικό σύστημα των οροθετικών και των γηραιών ατόμων παρατηρούνται παρόμοιες ανωμαλίες. Μεταξύ άλλων, παρατηρούνται χαμηλά επίπεδα CD4 Τ-λεμφοκυττάρων, μειωμένη δραστηριότητα του θύμου αδένα, καθώς και μικρότερα τελομερή. Επιπλέον, μια άλλη διαδικασία της γήρανσης που είναι γνωστή ως οξειδωτικό στρες, στην οποία η υπερβολική ποσότητα ελεύθερων ριζών υπονομεύει το ανοσοποιητικό σύστημα, φαίνεται ότι επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό του HIV. Από όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι η οροθετικότητα και η διαδικασία της γήρανσης λειτουργούν αλληλοεπιβαρυντικά.

Χάρη στη μακροχρόνια χρήση αντιρετροϊκής αγωγής, εκδηλώνονται λιγότερο συχνά καταστάσεις και νοσήματα που σχετίζονται με το AIDS, δεδομένου ότι ο αριθμός των CD4 αυξάνεται όταν ο ιός καταστέλλεται. Από την άλλη πλευρά, καθώς το προσδόκιμο ζωής συνεχώς αυξάνεται, είναι συχνότερες πλέον οι επιπλοκές που σχετίζονται με τη διαδικασία της γήρανσης. Διάφορες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός των CD4 για οροθετικούς που ακολουθούν αντιρετροϊκή αγωγή ενδέχεται να προβλέπει τη συχνότητα ιατρικών παθήσεων που δεν συνδέονται με το AIDS, γνωστές ως συννοσηρότητες. Όσο πιο χαμηλός είναι ο αριθμός των CD4, τόσο πιο πιθανό είναι το άτομο να εκδηλώσει επιπλοκές που δεν συνδέονται με το AIDS. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, έχει επικρατήσει πλέον η άποψη ότι η χορήγηση αντιρετροϊκής αγωγής πρέπει να ξεκινά ακόμα και σε άτομα που έχουν υψηλότερα επίπεδα CD4.

Ώρα να ανακεφαλαιώσουμε: Παρά την επαρκή καταστολή του HIV, το ανοσοποιητικό σύστημα εξακολουθεί να είναι ελαττωματικό με τρόπους παρόμοιους με αυτούς που συναντούμε στη διαδικασία της γήρανσης. Επιπλέον, οι συνέπειες της γήρανσης εμφανίζονται νωρίτερα στα οροθετικά απ’ ότι στα οροαρνητικά άτομα. Συνεπώς, πρέπει να αφιερώνουμε μεγαλύτερη προσοχή στη συμπτωματολογία που συνδέεται με τη γήρανση και θα χρειαζόμαστε πολλούς εξειδικευμένους γιατρούς που θα μας βοηθούν να διαχειριστούμε το ολοένα και πιο σύνθετο φάσμα της ασθένειας.